مقدمه چینی چرا؟ اصلا قرار نیست به روزهایی برگردیم که شهرمان، بلدیه کوچکی بود که مشکلاتمحله هایش با کدخدامنشی ریش سفیدان و معتمدان محلی حل می شد، چون امروز شهر مان آن قدر بزرگ شده که دیگر کدخدامنشی هم باید با سازمان دهی انجام شود، سازو کارهایی که این روز ها به شورایاری معروف شده است.
شاید تا همین یک ده قبل تشکیل این نهاد مردمی بیشتر به رویایی دور از دسترس شبیه بود که فقط در اصل هفتم قانون اساسی گنجانده شده بود، اما شورایاری خیلی زود توانست جایگاه ویژه ای در شهر پیدا کند و الحق و الانصاف در این چند دوره که از فعالیت آنها در محله های شهر و منطقه مان می گذرد کارنامه قابل قبولی دارد.
به هرحال ادعای بزرگی نیست اگر بگوییم حالا دیگر شورایاری یکی از ارکان اصلی اداره پایتختاست که به اعتقاد مدیران شهر بدون حضور آنها جلب مشارکت مردمی بی نتیجه می ماند.
نهاد مردمی که جمع اندیشی و خدمات رسانی به مردم یکی از مهم ترین بهانه تشکیلآن بود و مظهر مشارکت مستقیم مردم در اداره محله و شهر است. اما نکته قابل تامل اینجاست که هنوز هم بعضی از ادارات و نهادهای دولتی با نگاهی غیر منصفانه و نامهربانه این سرمایه اجتماعی را نادیده می گیرند و آن طور که شایسته شورایاری ها است به درخواست های آنها توجهی ندارند، در حالی که مدیریت خرد و تفکر شورایی یکی از اصول اداره موفق کلانشهرها است کهدر شهرهای بزرگ و مترقی دنیا تجربه شده است.
پس به خودمان یادآوری کنیم که برای رسیدن به آرمانشهر، تقویت شورایاری ها امری اجتناب ناپذیر است، چرا که با عقل جمعی می توانکوهی از مشکلات را از جا برداشت.
به قول مولوی عقل ها مرعقل را یاری دهد.
