همه ما در طول روز در کنفرانس، جلسه، دانشگاه و یا حتی در جمع خانوادگی در حال صحبت کردن هستیم، شاید برای همه ما پیش آمده باشد بعد از صحبت کردنمان در مورد نوع رفتارمان مورد قضاوت دیگران قرار بگیریم.
هر واژه یا اصطلاحی که در صحبت کردن با دیگران بکار می گیریم، در معرفی ما به دیگران و برداشت آنان از شخصیتمان موثر است، در حقیقت با نوع کلام خود می توانیم دیگران را جذب کلام و درپی آن شخصیتمان کنیم یا برعکس اطرافیان را از خود دور کنیم.
برخی معتقدند؛ کسانی که صدای آرام دارند، ممکن است به مرحله ای رسیده باشند که نیازی به ایجاد جنجال نداشته باشند، زیرا آنان از آرامش درون بهره می برند.
گاهی هم ممکن است افرادی که صدای آرام را در کلام خود به کار می گیرند، جزء افرادی باشند که مورد آزار و اذیت صدای بلند اطرافیان قرار گرفته و از ترس آنکه مانند آنها شوند، از ایجاد صدای بلند خودداری می کنند.
در برخی از موارد صدای بلند نشانه شخصیت منفی افراد است و گاهی از آنان به عنوان گستاخ یا بددهن نام می برند.
از سوی دیگر، این نوع صدا نشان دهنده شادی، غرور و جوانی هم به حساب می آید. البته اگر این بلندی صدا با لحن تحکم آمیز بیامیزد و به کلام ما جنبه دستوری بخشد، خود نوعی اختلال در ارتباط با دیگران محسوب می شود.
نوع صحبت کردن هر فرد به خانواده، فرهنگ و چگونگی تربیت افراد، مدرسه، رسانه های جمعی و ... باز می گردد. همگی بخشی از دایره لغات او را می سازند تا در آینده و زمانی که وارد جامعه شود، آنها را در طرز صحبت کردنش بکار گیرد.
به قول قدیمی ها "تا مرد سخن نگفته باشد/ عیب و هنرش نهفته باشد"
پس باید یادمان باشد، در بسیاری موارد برمبنای نوع صحبت کردنمان، مورد قضاوت دیگران قرار می گیریم. پس بهتر است در این زمینه تمرین کنیم تا صحبت کردنمان معقول تر و شنیدنی تر باشد.