با زبان دل به نومیدی صدایت میکنم
رو به من آور که با عشق آشنایت میکنم
چون ز عشق آگه شدی با خاطر آسوده ای
در میان جمله ی رندان رهایت میکنم
شرمم از دست تهی ناید اگر مهلت دهی
جان شیرین ای عزیز دل فدایت میکنم
روی در رویت سخن گفتن فراموشم شود
زیر لب اما شکایت با خدایت میکنم
سر درون سینه با دل گویم اسرار غمت
گفتگو با عاشق بی دست و پایت میکنم
لطف ها کردی که با من از محبت دم زدی
زین سبب از جمله ی خوبان جدایت میکنم
گر جدایی هم کنی هرگز مشو غافل ز من
تا ابد صبر ای جدا از من به پایت میکنم
دل ز من آسوده دار و سر به راه خود گذار
خوی کم کم با غم بی انتهایت میکنم
نا امیدم گر کنی می میرم اما باز هم
در همان حالت که می میرم دعایت میکنم
