تألیفات ایشان:

*خاطره الهی یا عشق نامتناهی در شرح حال حکیم الهی*

*تعرفه المعرفه فی عرفان العرفه در شرح دعای عرفه*

*بارقه مشرقه در ادعیه العارفین یا راز و نیازهای عارفانی*

*دیوان اشعار*

*هنگامه بهاری در تادب بیداری*

*شرح حدیث اولوا الالباب*

*شرح حدیث عنوان بصری*

*شرح حدیث عبودیت*

*جمع آوری و مقدمه نویسی دیوان مرحوم حکیم الهی*

استاد فلسفه و عرفان، مقوله روزه را موت اختیاری دانست و گفت: موت اختیاری یعنی اینکه انسان با روزه گرفتن تمرین می کند تا نفس اماره را در خود بمیراند و وقتی نفس بمیرد، انسان یک عبد مخلَص می شود.
آیت الله سیدعبدالله موسویان در گفت و گو با شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) در پاسخ به پرسشی مبنی بر این که معنویت توام با اثر گذاری اجتماعی بهتر است یا معنویتی مبتنی بر رهبانیت و گوشه نشینی؟ بیان کرد: شکی نیست که خودسازی مقدم بر مسایلی است که انسان در جامعه متعهد است زیرا اگر انسان خودش را نساخته باشد، نمی تواند در مسایل اجتماعی نیز نقشی موثر ایفا کند؛ مثلا اگر انسان عالمی نباشد با فرض جهالت با امر به معروف و نهی از منکرش اثر سوء در جامعه خواهد گذاشت.
این استاد عرفان، خودسازی را اول شرط اثرگذاری انسان در جامعه دانست و بیان کرد: انسان باید در این راه از خود یک مؤمن متقی مخلِص بلکه مخلَص بسازد و البته از شرایط لازمه رسیدن به این مقام گاهی گوشه نشینی و عزلت است، چنانکه پیامبر اکرم (ص) در غار حراء با خدای خود خلوت می کردند. خیلی از اولیا از ابتدا شاید تا نهایت کارشان هم خلوت گزین بودند، این عمل برای ساختن درون بسیار لازم است.
او با اشاره به داستان 40 نفری که در زمان حضرت رسول (ص) قصد نگهداری شکاف احد را داشتند اما بعد به طمع افتادند، اخلاص را شرط اول خودسازی خواند و جهل و ریا و پیروی از هوای نفس را مانع از اثرگذاری انسان در جامعه و سبب خرابی آن دانست و در این باره اظهار کرد:  اگر انسان در کارهای خود و تکالیفی که برایش مشخص است، اخلاص نداشته باشد و فی سبیل الله و قربت الی الله آنها را انجام ندهد، نمی تواند خود را بسازد و وقتی هم که خود را نساخت نمی تواند در جامعه موثر واقع شود.
ایشان فزود: وقتی که انسان خودساخته و متقی شد و نسبت به خود وظایفش را درک کرد، احساس می کند که نسبت به جامعه هم وظایفی دارد حال چه جامعه صغیر که خانواده اش باشد و چه جامعه کبیر که مدینه اش باشد. آن وقت می تواند آثار مثبت الهی در جامعه از خود به جای بگذارد.
این استاد فلسفه که از محضر استادانی چون شهید مطهری، آیت الله شیخ محمد شاه آبادی و شیخ مرتضی حائری یزدی بهره برده است، مقوله روزه را با تعبیر "ذوق المنیه"، موت اختیاری دانست و تشریح کرد: موت اختیاری یعنی اینکه انسان با روزه گرفتن تمرین می کند تا نفس اماره را در خود بمیراند. وقتی نفس بمیرد انسان یک عبد مخلَصی می شود لذا کسانی که صوم را به مجموعه تروک 9 گانه -که ترک اکل، شرب، جماع و... است- تعریف کرده اند، تعریف صحیحی را نکرده اند زیرا مجموعه تروک مانند مجموعه صفر است که تولید عدد نمی کند لذا تروک را نیز نمی توان فعل یا عبادت دانست زیرا ترک نه عمل است نه تولید عمل می کند.
او با تاکید بر اینکه تروک را نمی توان عبادت دانست، بیان کرد: بعضی از بزرگان مثل محقق صاحب شرایع برای فرار از تعبیر روزه به ترک، روزه را تعبیر به کف النفس کرده است لذا از همین رو ایشان عمل را کف النفس گرفته است زیرا کف النفس یک عمل روحی، معنوی و درونی است ولکن از مقولة جهاد است زیرا مخالفت با هوای نفس همان جهاد اکبر است و تعریف دقیق روزه همان الصوم ذوق المنیه است یعنی باید انسان به جایی برسد که مرگ اختیاری خود را بچشد.
استاد، روزه را وسیله ای برای رسیدن به تقوای الهی دانست و اظهار کرد: مراد از تتقون در جمله لعلکم تتقون یعنی انسان با تقوا به جایی می رسد که هیچ جایگاهی را برای خود قائل نیست و همه حقایق، افعال و صفات قائل به توحید آنهاست، "وحده وحده وحده، وحده فی ذاته وحده فی صفاته و وحده فی افعاله و لا حول و لا قوه الا با الله العلی العظیم" و مراد قرآن در آیه "اتقوا الله حق تقاته" هم همین تقواست و روزه فرصتی است که انسان را به این مقام برساند والا کسی که روزه است نجاست، طهارت، حلال و حرام را درک می کند، پس در نتیجه اینگونه تقوا مراد نیست بلکه تقوایی مراد است که انسان را به مقام فنای الهی برساند، با این تقوا از خداوند پروا می کند و دیگر هیچ چیز را برای خود نمی داند و همه امور را به خدا واگذار می کند "انالله واناالیه راجعون".
او در ادامه تاکید کرد: نقش روزه و ماه رمضان در برجسته سازی این تقوای واقعی بسیار مهم است زیرا انسان در مقام این برآمده است که با تعطیل کردن نیازهای بدن و آنچه که برای زندگانی جایز است را بر خود حرام کند، حتی سر زیر آب بردن، زیرا کار انسان مُرده این نیست، بلکه روی انسان مُرده آب می ریزند نه آنکه خودش سرش را زیر آب کند یا بوییدن گل که برای غیر روزه دار جایز است ولی برای روزه دار  کراهت دار، زیرا این کارها همه نشانه حیات است، تمام این نهی ها به این خاطر است که خداوند می خواهد انسان را نزدیک کند به مرگ اختیاری و نهادینه کردن تقوای واقعی در درون انسان و درنتیجه می شود: "من کان لله، کان الله له".
این استاد فلسفه و عرفان، اولین تأثیرات ماه مبارک رمضان را در جامعه، کم شدن اسباب و موجبات معصیت دانست و بیان کرد: وقتی که مردم از غذا و شرب حلال اجتناب می کنند به طریق اولی دیگر سراغ محرمات به صورت علنی در جامعه نمی روند، بسیاری از محل های معصیت و فسق و فجور را ترک می کنند و وقتی که پیامبر (ص) فرمودند، در این ماه شیاطین در غل و زنجیرند یعنی نمی توانند و آزاد نیستند که انسان را گمراه کنند و همین مطلب مزید بر علت می شود تا آثار معنوی زیادی در جامعه ایجاد شود علی الخصوص که مردم اهل روزه گرفتن باشند خود به خود مسایل مادی، مسایل جسمانی و معصیتی همه از بین می رود.
او که صاحب تالیفات دینی بسیاری است، از برکات ماه رمضان را درک کردن حال فقرا و نیازمندان دانست و افزود: وقتی انسان گرسنگی را توسط روزه می چشد تا اندازه ای به درد گرسنگان پی می برد، مخصوصا کسانی که ثروتمند هستند. همین امر سبب می شود که روح عاطفه و انسان دوستی در آنها تقویت  شود.
این استاد عرفان، ماه رمضان را ماهی دانست که در آن خیرات و مورات بسیار توصیه شده است و اظهار کرد: ماه رمضان، ماه انفاق است و لازم است انسان ها مقداری از خوردنی ها و آشامیدنی های خود را در راه خدا انفاق کنند. رسول اکرم(ص) فرمودند، اگر شما یک روزه دار را افطار دهید مانند آن است که یک برده در راه خدا آزاد کرده اید، یکی از پایین منبر به پیامبر(ص) عرض کرد، خوش به حال اغنیاء ما که مالی نداریم تا انفاق کنیم ، بعد حضرت خطاب به او فرمود، ولو به نیمه خرمایی، انفاق مانند آن است که یک برده را در راه خدا آزاد کرده ای.
او از برکات دیگر این ماه را یاد اموات کردن دانست و افزود: در اول دعای بعد از هر فریضه در ماه رمضان می خوانیم "اللهم ادخل علی اهل القبور السرور" این دعا بیانگر این است که در این ماه باید یاد اموات بسیار کنیم و یکی از مصادیق انفاق خیرات برای اموات است، همه این عبادات از برکات ماه رمضان است که میل به احسان را در جامعه زیاد می کند.
عارف بزرگوار در پایان با سفارشی به جوانان گفت: جوانان عزیز باید در ماه رمضان تمرین ورع کنند که وقتی حضرت امیرالمومنین(ع) از رسول خدا(ص) سوال کردند، کدام عمل افضل اعمال در ماه رمضان است؟ رسول خدا(ص) فرمود، قدرت جلوگیری از محرمات. همین که انسان از حرام اجتناب کند با اینکه خود عمل نیست اما افضل اعمال است. چرا که قدرت جلوگیری از محرمات است. این ورع در ماه رمضان تولید می شود و اثر خود را در یازده ماه دیگر باید داشته باشد یعنی محرمات باید در ماه های دیگر هم ترک شود.